Coaches. Tegenwoordig kom je ze overal tegen en dat is ook eigenlijk wel een reden, dat ik heel lang dacht: "nee, ik ga niet een zoveelste coach zijn, er zijn er al zoveel."

​

Toch bleef het kriebelen. Dat coach worden leek me toch echt wel heel erg leuk. Maar dan niet in een praktijkruimte, waar je tegenover elkaar zit. Het is, vooral wanneer je om wat voor reden dan ook niet lekker in je vel zit, helemaal geen fijn idee lijkt me. Tegenover iemand zitten en je verhaal moeten doen.

​

Dat is precies, waarom wandelcoaching zo fijn is. Wandelen zorgt ervoor, dat je gemakkelijker los kunt laten en in het moment kunt zijn. Tel daar de natuur, waarin we wandelen, bij op en je hebt een perfecte combinatie, om even zonder prikkels van buitenaf, in alle rust te praten. Over wat je bezighoudt, voor welke keuzes je staat, wat je moeilijk vindt.

​

Zonder dat je je zorgen hoeft te maken over wat iemand ervan vindt. Als jouw coach heb ik namelijk geen oordeel over jou of over je situatie. Ik ben er alleen om je te helpen zelf bij je antwoord te komen. Door het stellen van vragen,  waardoor je zelf al bij een antwoord komt. Door af en toe helemaal stil te zijn of door oefeningen te doen, waardoor op die manier bepaalde dingen duidelijk worden.

​

Wandelen kan zo rustgevend zijn! Daarom is wandelcoaching wat mij betreft een hele mooie vorm van coaching.